تیمی از متخصصان دانشگاه های کالیفرنیا و میشیگان دست به پژوهشی مشترک زدند. یافته ها و نتایج تحقیق آن ها که در مجله انجمن سالمندان ایالات متحده آمریکا به ثبت رسید نشان داد که تجارب آسیب زا احتمال ابتلا به دردهای فیزیکی، افسردگی و انزوای اجتماعی را در افراد افزایش می دهد و حتی مراحل پایانی عمر آن ها را نیز به منفی تحت تأثیر قرار دهد.
آسیب های روحی روان به عنوان تجاربی ناخوشایند و دردناک تعریف می شوند که شامل موقعیت هایی مثل آزار جسمی، آزار روحی، فوت پدر و مادر، قرارگرفتن در بحران های جدی و حتی زندگی در شرایط سخت و نامطلوب است.
این آسیب ها به واکنش های روانشناختی متعددی اعم از تشویش، افسردگی و طغیان های رفتاری منجر می شوند و بر توانایی افراد در مواجهه با مسائل روزمره اثر می گذارند و در انتها کیفیت زندگی افراد متضرر را تحت تأثیر خود قرار می دهند.
این تحقیق روی حدود ۶۵۰۰ آمریکایی بالای ۵۰ سال انجام شده که در بین سال های ۲۰۰۶ تا ۲۰۲۰ از دنیا رفته اند. مشارکت‌کنندگان علاوه بر ارزیابی وضعیت روحی و اجتماعی خویش، پرسشنامه ای را نیز در ارتباط با تجربه شان نسبت به ۱۱ مورد آسیب زا تکمیل کردند.
مصاحبه نهایی با اعضای خانواده یا نمایندگان قانونی آن ها، علائم و مشکلات آن ها را که در آخرین سال های عمر تجربه کرده بودند نمایان کرد.
یافته ها نشان داد که ارتباطی بسیار قوی میان آسیب های دوران کودکی، مخصوصاً «آزار فیزیکی از سمت والدین» و افزایش میزان دردهای فیزیکی، افسردگی و انزوا در سال های پایانی عمر وجود دارد.
این پژوهش همچنین تأیید کرد افرادی که در معرض آسیب روحی قرار نگرفته بودند، احساس درد و انزوای کمتری را احساس می کردند.
پژوهشگران تأکید کردند نتایج این تحقیق ضرورت توجه به اثرات آسیب های روانشناختی دوران کودکی را در زمان اقناع نیازهای بیماران در پایان عمر نشان می دهد، چرا که این آسیب ها به انزوای اجتماعی و عاطفی و تشدید بیماری منجر می شوند.
