در مناطق دورافتاده و روستایی، دسترسی به اینترنت پرسرعت یک چالش بزرگ است. ضعف سیگنال تلفن همراه و نبود زیرساخت‌های اینترنتی مناسب، زندگی مدرن را در این مناطق با اختلال مواجه کرده است. این مسئله که بخش اعظم فعالیت‌های روزمره به اینترنت وابسته است را بیش از پیش نمایان می‌کند. راه‌حل این مشکل، استفاده از فناوری اینترنت ماهواره‌ای است.
یکی از شناخته‌شده‌ترین ارائه دهندگان اینترنت ماهواره‌ای، استارلینک است؛ سیستمی پیشرفته که توسط شرکت اسپیس‌ایکس ایلان ماسک توسعه یافته و از شبکه‌ای عظیم از ماهواره‌ها برای ارائه اینترنت پرسرعت استفاده می‌کند. با بیش از شش هزار ماهواره فعال، این سیستم به جای اتکا به کابل‌های زمینی، داده‌ها را مستقیما از طریق ماهواره به کاربران ارسال می‌کند و سرعت اتصال را تا ۴۷ درصد بیشتر از فیبر نوری ارائه می‌دهد. پوشش وسیع استارلینک، بخش بزرگی از قاره‌های آمریکا، اروپا، استرالیا و حتی برخی مناطق آفریقا را در بر می‌گیرد.
اگرچه استارلینک به عنوان یک استاندارد پیشرو مطرح است، گزینه‌های جایگزین دیگری نیز برای دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای وجود دارند. برای مثال، HughesNet در ایالات متحده و برخی از مناطق آمریکای جنوبی فعال است و با وجود انتقادات اولیه، پس از به‌روزرسانی ماهواره‌هایش، سرعت قابل قبولی را ارائه می‌دهد. شرکت Viasat نیز گزینه دیگری است که بدون قراردادهای بلندمدت، سرعت‌های تا ۱۵۰ مگابیت بر ثانیه را در مناطق روستایی ارائه می‌دهد.
پروژه کیپر متعلق به آمازون نیز در تلاش است تا با راه‌اندازی تعداد زیادی ماهواره، اینترنت پرسرعت را به جوامع محروم جهان ارائه دهد. انتظار می‌رود این پروژه تا سال ۲۰۲۵ عملیاتی شود.
در نهایت، با وجود برتری‌های استارلینک، گزینه‌های مختلفی برای دسترسی به اینترنت ماهواره‌ای در مناطق فاقد زیرساخت‌های زمینی موجود است و کاربران می‌توانند بر اساس نیازها و شرایط خود، بهترین گزینه را انتخاب کنند.
