باور غلطی که سال‌ها در میان مردم جا افتاده بود، دیدن خواب‌های سیاه و سفید توسط اغلب افراد و ارتباط خواب‌های رنگی با مشکلات روانی است. اما پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که رنگی یا سیاه و سفید بودن خواب‌ها به سن و تجربه‌های بصری ناشی از تحولات تکنولوژیک بستگی دارد.
مطالعه‌ای که نتایج آن در واشنگتن پست منتشر شد، ارتباطی نزدیک را بین الگوی خواب افراد و دوره خاصی از زندگی‌شان نشان داد.
گزارش ایتنا نیز حاکی از آن است که در دهه ۱۹۵۰، به ندرت خواب رنگی دیده می‌شد. اما با ظهور و گسترش تلویزیون‌های رنگی، میزان خواب‌های رنگی نیز افزایش یافت.
مطالعه انجام شده در سال ۲۰۰۸ نشان می‌دهد که افراد بالای ۵۵ سال که دوران قبل از گسترش تلویزیون‌های رنگی را تجربه کرده‌اند، تنها ۳۴ درصد خواب رنگی می‌بینند. در حالی که این رقم برای افراد زیر ۲۵ سال، ۶۸ درصد است.
در مورد به خاطر سپردن رنگ خواب‌ها، نتایج این پژوهش بیانگر آن است که حدود ۱۸ درصد از افراد مسن و ۱۵ درصد از جوانان در به یادآوری رنگی یا سیاه و سفید بودن خواب‌هایشان دچار تردید هستند.
همچنین مطالعات تأیید می‌کنند که افزایش سن به طور چشمگیری بر ماهیت خواب افراد تأثیر می‌گذارد. پژوهشی که در سال ۲۰۱۱ انجام شد و شامل تحقیقاتی در یک دوره ۱۶ ساله بود، نشان داد که ۸۰ درصد از افراد زیر ۳۰ سال، رنگ‌ها را در خواب‌های خود گزارش کرده‌اند. این عدد تا سن شصت سالگی به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد و به ۲۰ درصد می‌رسد.
این تحقیقات نشان می‌دهند که تجربیات بصری و تحولات فرهنگی، تأثیر قابل توجهی بر شکل‌گیری خواب‌ها دارند. افرادی که در دوره‌ای زندگی کرده‌اند که سینما و تلویزیون سیاه و سفید بود، به احتمال زیاد خواب‌های سیاه و سفید می‌بینند. در مقابل، نسل‌های بعدی که دوران رشد و بالندگی‌شان همزمان با گسترش تکنولوژی رنگ بوده است، بیشتر خواب‌های رنگی می‌بینند.
این مطالعات تأیید می‌کنند که خواب‌ها نیز مانند سایر جنبه‌های زندگی، تحت تأثیر محیط و تحولات تکنولوژیک قرار می‌گیرند و الگوهای خواب، ممکن است بازتابی از تجربیات بصری افراد در زندگی روزمره آن‌ها باشد.
