**ماجراجویی در کارون، قمر مرموز پلوتو**
در سال ۱۹۷۸، اکتشاف کارون، ماهواره پلوتو، به دلیل جثه چشمگیرش در مقایسه با سیاره مادرش، در میان قمرهای منظومه شمسی سر و صدا ایجاد کرد. کارون، بزرگترین قمر پلوتو و دوازدهمین قمر بزرگ منظومه شمسی، تقریبا اندازه نیمی از سیاره خود است.
اما آنچه کارون را واقعاً متمایز می کند، مجاورت با پلوتو است که تنها ۱۹ هزار و ۶۴۰ کیلومتر با آن فاصله دارد. این فاصله بسیار نزدیک‌تر از فاصله متوسط قمرها در منظومه شمسی است که حدود ۳۸۴ هزار و ۴۰۰ کیلومتر است.
سطح کارون پوشیده از خاکستری است، البته قطب‌های آن با رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز خود از سایر بخش‌ها متمایز است. این رنگ‌آمیزی به دلیل وجود مواد آلی در مناطق قطبی است.
پژوهش‌های اخیر بر پایه داده‌های جمع‌آوری‌شده در جریان عبور فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا از منظومه پلوتو در سال ۲۰۱۵ انجام شده است. این مطالعه با استفاده از توانایی‌های تلسکوپ، طیف گسترده‌تری از طول موج‌های نوری ساطع شده از این قمر را بررسی کرده است.
وجود هیدروژن پراکسید در سطح کارون احتمالاً ناشی از فرآیندهای تابشی است که میلیاردها سال بر آن تأثیر گذاشته‌اند. دی اکسید کربن نیز ممکن است بخشی از مواد اولیه‌ای باشد که حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش کارون را تشکیل داده است.
هیدروژن پراکسید از طریق تغییرات شیمیایی یخ آب بر روی سطح کارون حاصل می‌شود، که ناشی از تابش مداوم فرابنفش خورشید، ذرات پرتوان باد خورشیدی و اشعه های کیهانی است.
محققان معتقدند که دی اکسید کربن کشف شده، احتمالاً زمانی در زیر سطح مدفون بوده و به دلیل برخوردها و تلاقی‌ها به سطح آمده است. آن‌ها بر این باورند که این دی اکسید کربن احتمالاً بخشی از مواد اولیه تشکیل دهنده کارون و پلوتو است.
سیلویا پروتوپاپا، یکی از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید: “شناسایی دی اکسید کربن تأییدی بر پیش‌بینی‌های ما بود. کشف هیدروژن پراکسید در سطح کارون کاملاً غیرمنتظره بود. صادقانه بگویم، انتظار نداشتم هیچ مدرکی از وجود آن پیدا کنم.”
این مشاهدات جدید از کارون به دانشمندان کمک می‌کند تا تصویری بزرگ‌تر از اجرام منظومه شمسی داشته باشند.
به گفته پروتوپاپا، “هر جرم کوچک در منظومه شمسی تکه‌ای منحصر به فرد از یک پازل بزرگ‌تر است که دانشمندان برای کامل کردن آن تلاش می‌کنند.”
محققان با استفاده از ابزار طیف‌نگار فروسرخ نزدیک تلسکوپ فضایی وب، در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳، چهار بار نیمکره شمالی کارون را مشاهده کردند.
ایان وونگ، یکی از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید: “این مشاهدات جدید، دی اکسید کربن و هیدروژن پراکسید را به لیست ترکیبات سطحی شناخته شده کارون اضافه می‌کند. هر دوی این ترکیبات اطلاعات مهمی در مورد فرآیندهای تابش و بازسازی سطح ناشی از برخوردها ارائه می‌دهند.”
