**فشار ناشی از انتظار پاداش بزرگ**
در موقعیت های حساس و پر اهمیت، مانند یک ورزشکار در مسابقات قهرمانی یا بازیگری در حضور یک کارگردان مشهور، وضعیتی به نام “خفقان تحت فشار” ایجاد می شود. تحقیقات جدید بر روی میمون ها نشان می دهد که انتظار پاداش بزرگ می تواند با سیگنال های مغزی که ما را برای انجام کارهای مهم آماده می کند، تداخل ایجاد کرده و منجر به عملکرد ضعیف شود.
در مطالعه ای که در ۱۲ سپتامبر در مجله “نورون” منتشر شد، محققان سه میمون را مورد بررسی قرار دادند. میمون ها برای دریافت پاداش (آب) وظایفی خاص را انجام می دادند. زمانی که پاداش مقدار متوسط تا زیادی آب بود، آن ها بهترین عملکرد را داشتند. اما هنگامی که پاداش بسیار بزرگ بود (جکپات)، عملکرد ضعیفی داشتند و دچار “خفقان تحت فشار” می شدند.
محققان میزان سرعت و دقت میمون ها را نیز آزمودند. میمون های آموزش دیده در این مطالعه باید به هدفی روی صفحه نمایش می رسیدند. آن ها باید منتظر شروع نشانه ای می ماندند و سپس خود را به آن می رساندند و مدتی حفظش می کردند. رنگ این نشانه با میزان پاداش های کوچک و بسیار بزرگ در ازای انجام دقیق کار مطابقت داشت. قبل از انجام آزمایش رسمی، دانشمندان از درک میمون ها از ارزش پاداش ها اطمینان حاصل کردند. آن ها در ۹۹ درصد موارد توانسته بودند پاداش بسیار بزرگ را شناسایی کنند.
در طول آزمایش، دانشمندان از طریق الکترودهای کاشته شده در مغز میمون ها، فعالیت صدها سلول مغزی را که در “آماده سازی حرکتی” نقش دارند، ردیابی کردند. آماده سازی حرکتی زمانی اتفاق می افتد که مغز برای انجام یک حرکت، مانند گرفتن یک جسم با دست، آماده می شود. نامناسب ترین عملکرد میمون ها هنگامی بود که پاداش بسیار کوچک بود و آن ها با دقت پایین آن را دنبال می کردند یا زمانی که پاداش بسیار بزرگ بود و بیش از حد محتاط می شدند.
آدام اسمولدر، دانشجوی دکترا در دانشگاه کارنگی ملون و نویسنده ارشد این پژوهش، می گوید که میمون ها بسیار کند بودند و نگران از دست دادن پاداش به نظر می رسیدند. آن ها چنان روی کارشان متمرکز شده بودند که زمانشان تمام می شد.
تصاویر مغزی میمون ها نشان داد که اختلالات عملکردی ناشی از پاداش بزرگ به اختلال در آمادگی حرکتی مربوط است. آماده سازی حرکتی عمدتاً در نورون های قشر حرکتی اولیه و قشر پیش حرکتی انجام می شود. طبق نتایج قبلی، این بخش های مغز “منطقه بهینه” دارند که فعالیت در آن منجر به موفقیت مداوم می شود.
نویسندگان این مطالعه گزارش دادند که اندازه پاداش تعیین می کند که آیا مغز به این منطقه بهینه می رسد یا خیر. استیون چیس، یکی از نویسندگان ارشد و استاد مهندسی پزشکی در دانشگاه کارنگی ملون، گفت: “انتظار پاداش مغز را به سمت منطقه بهینه هدایت می کند، اما زمانی که پاداش بیش از حد بزرگ می شود، مغز از این قابلیت خارج می شود.”
این نتایج را می توان به انسان ها تعمیم داد، زیرا پردازش پاداش در بسیاری از جنبه های زندگی انسان و همچنین در شرایط روانی نقش اساسی دارد. چیس تاکید می کند که اعتیاد و وسواس موارد مهمی هستند که مربوط به سیستم پاداش مغز هستند. اکنون محققان امیدوارند که بتوانند با ایجاد منطقه بهینه در مغز به افراد کمک کنند تا بهترین عملکرد را داشته باشند.
